მეშვიდე თავი
- თამრო! თამრო! – მესმოდა გიორგი ხმა. კიბეებზე სირბილით დავეშვი, ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა თვალებიდან – თამრო, არ დამტოვო! გეხვეწები! – მესმოდა უკან დადევნებული გიორგის ხმა. გავჩერდი, მისკენ შევბრუნდი - არ დამტოვო! - მეხვეწებოდა იგი, არაფერი მითქვამს, ერთხელ კიდევ, ამჯერად საბოლოოდ შევავლე თვალი მის სახეს, ტკივილი, სიმწარე, ყველაფერი ერთად ჩანდა მის თვალებში.
- დამივიწყე და აღარასოდეს მნახო! შენ უკვე ცოლიც გყავს და შვილიც!!!!!!!!!!! – მთელი ხმით ვიყვირე და გავიქეცი. აღარ გამომკიდებია. თავჩაქინდრული იდგა ქუჩაში.
- თამრო! თამრო! – მესმოდა გიორგი ხმა. კიბეებზე სირბილით დავეშვი, ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა თვალებიდან – თამრო, არ დამტოვო! გეხვეწები! – მესმოდა უკან დადევნებული გიორგის ხმა. გავჩერდი, მისკენ შევბრუნდი - არ დამტოვო! - მეხვეწებოდა იგი, არაფერი მითქვამს, ერთხელ კიდევ, ამჯერად საბოლოოდ შევავლე თვალი მის სახეს, ტკივილი, სიმწარე, ყველაფერი ერთად ჩანდა მის თვალებში.
- დამივიწყე და აღარასოდეს მნახო! შენ უკვე ცოლიც გყავს და შვილიც!!!!!!!!!!! – მთელი ხმით ვიყვირე და გავიქეცი. აღარ გამომკიდებია. თავჩაქინდრული იდგა ქუჩაში.