15 წლის შემდეგ
ნინამ ბოლო ჩემოდანი შეკრა და ხვნეშით წამოდგა. „რა საჭიროა ამდენი ტანსაცმელი...“ გაიფიქრა მან და თავი გააქნია. გაღიზიანება გადაავიწყდა, როცა ოთახში ბექა შემოვიდა და ნინას გაუცინა.
-აბააა? - იკითხა მან და ისევ ისეთი, უხეში, გარუჯული ხელები ნინას ლოყებზე შემოაწყო, მერე კი ტუჩებზე აკოცა და ქალს წელზე ხელები შემოხვია. - მზადაა ყველაფერი?
- კი... - უპასუხა ნინამ. მერე კი მოიღუშა. - რა საჭიროა ამდენი ტანსაცმელი? ბექა, მთელი ორი ჩემოდანი გავტენე!